اختراعات هویجوری!

احتیاج، همواره مادر اختراع نیست! بسیاری از داروهایی که برای بهبود دردهای‌مان استفاده می‌کنیم، موادی که از آن‌ها برای آشپزی استفاده می‌نماییم و زندگی‌ روزمره را با آن‌ها شیرین‌تر می‌سازیم، درست با ایده ساخت همان وسایل و مواد به‌وجود نیامدند. در این پست، با برخی از این اختراعات تصادفی که وارد زندگی روزمره مردم جهان شد، آشنا می‌شویم.

پنی‌سیلین

مخترع این دارو، «سِر الکساندر فلمینگ» بود. او به دنبال ساخت «داروی جادویی» بود که بتواند بیماری‌ها را درمان کند. در سال ۱۹۲۸، او متوجه شد ظرف آزمایش (پتری‌دیش) آلوده‌ای که او دور انداخته‌بود، حاوی کپکی است که تمام باکتری‌های اطراف خود را نابود کرده‌است. وقتی او این کپک را به‌تنهایی پرورش داد، از قدرت آنتی‌بیوتیکی فوق‌العاده‌ی آن آگاه گشت. این آنتی بیوتیک می‌توانست برای درمان بیماری‌های مزمنی همچون سفیلیس به‌کار رود. به لطف پنی‌سیلین و سایر آنتی‌بیوتیک‌ها، مرگ ناشی از بیماری‌های عفونی به یک بیستم آمارش در اوایل قرن بیستم، کاهش یافته‌است.

کوکاکولا

مخترع این نوشابه، «جان پِمبِرتِن»، یک داروساز بود. در آتلانتا و در سال ۱۸۸۵، او شربتی ساخت که ترکیبی از نوشیدنی و عصاره کوکائین بود. او این شربت را برای درمان سردرد و برخی دردهای عصبی می‌فروخت! در آن سال، فروش نوشیدنی‌های الکلی ممنوع شده ‌بود، بنابراین پمبرتن این شربت را برپایه‌ کوکائین و آب کربناته تهیه کرد.

چیپس سیب‌زمینی

طبعا مخترع این یکی هم آشپز بود. او در نیویورک کار می‌کرد و نامش «جورج کرام» بود. در سال ۱۸۵۳، آقای کرام می‌خواست یک سیب‌زمینی سرخ‌کرده ساده درست کند که به چیپس رسید. یک مشتری، آن چه را که او درست کرده‌بود پس فرستاد و درخواست کرد که نازک‌تر و برشته‌تر از چیزی باشد که ابتدا برایش سرو کردند. آقای کرام که حسابی از این موضوع عصبانی شده‌بود، در نازک‌ترین حالتی که می‌شد، سیب‌زمینی‌ها را برش زد تا جایی که کاملاً سفت شوند، سرخ‌شان کرد. کرام خیلی تعجب کرد که مشتری آن‌ها را خیلی هم دوست داشت!

خمیر بازی

آقای «جیمز رایت» در شرکت «جنرال الکتریک» مهندس بود. در سال ۱۹۴۳ و طی جنگ جهانی دوم، دولت ایالات متحده به‌دنبال لاستیک مرفوبی برای تایرهای هواپیما و چکمه سربازان بود. رایت می‌خواست یک مشتق از لاستیک با روغن سیلیکون بسازد. به روغن سیلیکون، بوریک‌اسید اضافه کرد ولی حاصل کار، خمیری چسبناک با قابلیت ارتجاعی بود. او کاربرد عملی برای آن نیافت، اما چه چیزی بهتر برای تشویق خلاقیت بچه‌ها در مجسمه‌سازی؟!