عنوان ندارم!

به کسی که به ویژه در سنین جوانی طاقت تحمل وجود خسته کننده ی دیگران را ندارد و به حق از معاشرت با آنان ناخرسند میگردد و به انزوا رانده میشود توصیه میکنم که عادت کند قدری از تنهایی خویش را به همراه خود به جمع ببرد.یعنی بیاموزد که حتی در جمع نیز تا اندازه ای تنهایی خود را حفظ کند. هرچه میاندیشد فورا ابراز نکند و همچنین آنچه را که میگویند زیاده به جد نگیرد. و از دیگران نه از حیث اخلاقی و نه عقلی انتظار بسیار نداشته باشد و بنابراین بی اعتنایی را در برابر نظرات آنان در خود استوار کند که این مطمئن ترین روش برای اعمال شکیبایی و  در خور تحسین است. اگر چنین کند در میان جمع است اما با دیگران نیست و رابطه اش با دیگران  واجد ماهیتی صرفا عینی است. اما این روش او را از تماس نزدیک با جمع و در نتیجه از آلودگی و رنجش مصون میدارد.

آرتور شوپنهاور

پی نوشت: همیشه که نمیشه براتون چرت و پرت بنویسم